Bitwa Warszawska 1920 roku przeszła do historii jako „18 decydująca bitwa w dziejach świata” i „Cud nad Wisłą”.
Kluczową w niej rolę odegrały boje o Radzymin. Przez miasto wiodła bowiem najkrótsza droga bolszewików na Warszawę. Radzymin czterokrotnie przechodził z rąk do rąk. Ulice miasta oraz pola okolicznych wsi były widownią tragicznych zmagań. Główną osią tych wydarzeń była szosa warszawska. Wzdłuż niej szły polskie ataki w celu odbicia miasta i nią również wożono rannych żołnierzy do polowych szpitali w Pustelniku i Markach. Tędy podążały polskie czołgi, by wesprzeć walczących o Radzymin. Przy niej zaś na wzgórzach, stały polskie armaty i były gniazda karabinów maszynowych. Nią wreszcie, blisko linii frontu, przybywali najwyżsi dowódcy, a wraz z nimi sam premier Rządu Obrony Narodowej - Wincenty Witos. Prymas Tysiąclecia, Stefan Kardynał Wyszyński, podczas swej obecności w Radzyminie w 1973 roku szosę tą nazwał Droga Golgoty Narodu Polskiego.
Zwycięski bój o Radzymin przyniósł miastu sławę. Dzień 15 sierpnia jest świętem Żołnierza Polskiego, a Nieznany Żołnierz z pól radzymińskich był losowany, jako jeden z kandydatów do wiecznego spoczynku w Grobie Nieznanego Żołnierza w Warszawie.
Niespodziewany i zdecydowany zwrot w działaniach wojennych pod Radzyminem w dniu 15 sierpnia, w święto Wniebowzięcia Marii Panny, zyskał miano „Cudu nad Wisłą”.